امشب دلم می خواد برم یقه عین.صاد رو بگیرم و بگم آره، من با این ظرف کوچیکم به درد مدینه فاضله افلاطون هم نمی‌خورم چه برسه به مدینة النبی! خب که چی؟
اصلا تو خوبی...من مثل تو نتونستم تا 18 سالگی یه دوره ادبیات غرب رو تموم کنم.
من مث تو نتونستم ظرف روحم رو بزرگ کنم.
من نتونستم اونجور که تو بلد بودی تو روابطم موفق عمل کنم.
اصلا من گند زدم...خب که چی؟
هفت آبان هزار و چهارصد و یک
زاویه نگاه ازن پستو دوست داشتم..
منم کاش شهید مطهری بیاد به خوابم
و یه تیر حرومم کنه..
با خودم میگم شاید نباید هیچ‌وقت صفایی حائری میخوندم. ولی کار از کار گذشت و شاید اون وقت به یه تسلی نیاز داشتم. شاید بهتر بود نمی‌خوندم...
شاید (البته احتمال میدم) من رو با خود واقعی و کم ظرفیتم رو به رو کرد و باعث شد داد و فریادم در بیاد و خودم رو بشناسم که چقدر کمم! و باعث شد بدم بیاد از رشد کردن. شاید یک مقدار زمان نیاز دارم تا با وضعیت حالم کنار بیام...
نه اصلا اینطور نیست. اصل همینه هر کسی شرایطی داره کمبود ها و موقعیت هایی گاهی بد استفاده میکنه گاهی خوب. گاهی در اوج رنج شکوفا میشه یک نفر گاهی در اوج رنج سقوط میکنه. گاهی در اوج رفاه رشد صورت میگیره گاهی در اوج رفاه سقوط. سن اصلا ملاک نیست. شرایط ملاک نیست. اون رشد وسعی مهمه.
رشد همواره به معنای جلو رفتن نیست، گاهی حفظ شرایط رشد حساب میشه، گاهی حتی عقبگرد رشده گاهی هم پیشرفت.
و نگران بودن برای پیروز نشدن در مسابقه خودش عواقبی داره.
ما آقای صفایی حائری رو داریم. آقای جهانگیرخان قشقایی رو هم داریم که تازه چهل سالگی شروع میکنن.
استاد ما همیشه میگه به هر کس دیرتر عطا بشه بهتر عطا میشه
